وقتي «كيفيت» دغدغه سازمان ليگ نيست
حجت‌ا... بهمني در مورد اظهارات رسول خوروش سرپرست تيم فوتبال سپاهان مبني بر اينكه اين تيم قرباني برنامه‌ريزي سازمان ليگ شده است گفت: باشگاه سپاهان نبايد بردها را به خود نسبت بدهد و توپ ناكامي‌ها را به زمين سازمان ليگ بيندازد. برنامه مسابقات تيم فوتبال سپاهان دقيقا مشابه برنامه‌ريزي ساير باشگاه‌هاي ليگ برتر و دو نماينده ديگر ايران در ليگ قهرمانان آسيا بوده و آنها نيز به واسطه حضور در رقابت‌هاي آسيايي بازي‌هاي فشرده‌اي را برگزارزلاتكو كرانچار توجيه نمي‌كند، از شكست فرار نمي‌كند بلكه برايش دلايلي مي‌يابد كه از جنس توجيه نيست. او اگر اهل توجيه بود، با اين جملات و در اين روزهاي سخت سپاهان، به گذشته افتخارآميز اين تيم اشاره نمي‌كرد: «سپاهان در 6-5 سال اخير در بالاترين سطح از فوتبال قاره آسيا حضور داشته و حتي به فينال ليگ قهرمانان رسيده است. در فصل اخير اما ضعيف بوديم و اين فوتبال است و يك روز هم در آن افت مي‌كنيد.»
اما برسيم به دلايل زلاتكو كرانچار؛ او دو بحث را باز مي‌كند:
1ـ برنامه‌ريزي فشرده ليگ
2ـ سرمايه‌گذاري تيم‌هاي عربي
كرانچار درباره اين دو موضوع به نكاتي هم اشاره دارد: «برنامه‌ريزي فشرده ليگ برتر، تيم‌هاي ايراني را گرفتار كرد. از سوي ديگر تيم‌هاي عربي با آوردن بازيكنان بزرگ، سطح كيفي خود را بالا برده‌اند و اين مساله شايد بي‌ارتباط با برگزاري جام جهاني در قطر نباشد. تيم‌هاي عربي سرمايه‌گذاري بسيار خوبي در فوتبال كرده‌اند و موفق شده‌اند كيفيت فوتبال باشگاهي‌شان را افزايش دهند.»
در اين ميان از كرانچار يك جمله اميدواركننده هم مي‌شنويم: «فوتبال ايران افت نكرده است.»
اين جمله آخر كرانچار هم اميدواركننده است و هم هشدار دهنده. هشداري كه در اين جمله هست، با توجه به حرفهاي قبلي كرانچار به گوش مي‌رسد؛ پيشرفت فوتبال در باشگاه‌هاي عربي، نتيجه ميزباني قطر در سال 2022.
فوتبال قطر و همه كشورهاي عربي ديگر جلوتر از اين خواهد رفت.
تا سال 2022 فوتبال كشورهاي عربي تحت تاثير برگزاري جام جهاني، از اين جايي كه هست، چندين گام به جلو برمي‌دارد و كرانچار در همين زمينه به فوتبال ايران هشدار مي‌دهد. او يك مربي عاقل و حرفهاي است. مربيگري در ليگ قهرمانان آسيا، او را صاحب اطلاعاتي كرده و البته او نشانه‌هاي پيشرفت كشورهاي عربي و در جا زدن فوتبال ايران را ديده است.
با ديدن اين نشانه‌ها، ما چه مي‌كنيم؟ به در جا زدن ادامه خواهيم داد يا حذف سپاهان و تراكتورسازي را همچون ناكامي‌هاي ديگري فراموش خواهيم كرد؟
برنامه‌ريزي براي ليگ، تاثيري عميق بر تيم‌ها دارد. برنامه‌ريزي براي ليگ فقط با هدف برگزار كردن و به پايان رساندن ليگ، عواقبي دارد كه آن را در همين تيم سپاهان ديده‌ايم. استقلال نيز كيفيت خود را در مقاطعي تحت تاثير همين برنامه‌ريزي غلط از كف داد.
اما سازمان ليگ همچنان يك هدف را عالي‌ترين هدف خود مي‌داند: برگزار كردن بازي‌ها، به پايان رساندن ليگ و شروع يك ليگ ديگر.
كيفيت انگار دغدغه سازمان ليگ نبوده و نيست و برگزاري هدف اول و آخر است.
با اين روش به كجا خواهيم رسيد؟ با اين سياق مديريت ليگ، چه فوتبالي خواهيم داشت؟ فوتبالي كه ليگش به موقع تمام شده و تيم‌هاي آسيايي‌اش نيز بي‌موقع از ليگ قهرمانان آسيا خداحافظي كرده‌اند.
فشردگي برگزاري ليگ، امان تيم‌ها را بريده است. تعطيلي‌هاي نابهنگام و فشردگي‌هاي سخت، تيم‌ها را دچار بحران‌هاي فني مي‌كند و صداي اعتراض مربيان نيز معمولا به جايي نمي‌رسد. اعتراض‌هاي مربيان هميشه حتي از سوي مديران باشگاه‌ها توجيه تلقي مي‌شود.
واقعيت اما چيز ديگري است. اين سپاهان كه در ليگ و ليگ قهرمانان آسيا كم آورد، محصول ليگي بود كه برنامه‌ريزي‌اش هزار مساله داشت؛ مسائلي كه براي حل كردنش يك راه‌حل پيدا شد: فشردگي و فشردگي.
كدهاي كرانچار را توجيه ندانيم. او به ما آدرس مي‌دهد، آدرس براي رسيدن به فوتبالي بهتر. او هشدار هم داده است، هشدار پيشرفت فوتبال باشگاه‌هاي عربي تحت تاثير نام جام‌جهاني قطر. آيا كسي در فوتبال ايران حوصله شنيدن و جدي گرفتن اين حرف‌ها را دارد؟