گفتگو با حسین پوردایی ، سنگربان اسبق تیم های اصفهانی و پیشکسوت سپاهان

سابقه حراست از دروازه تيم‌هاي سپاهان، ذوب‌آهن، تام، ژاندارمري تهران و ماشين‌سازي تبريز را دارد و مدت زيادي از دروازه اين تيم‌ها با رفلكس‌هاي بالا محافظت كرده. به قول خودش بهش مي‌گفتند سلطان هيجده قدم. حسين دست طلايي كه توپ را يك دستي مهار مي‌كرد و به قول خودش اين حركات را فقط جلوي دوربين انجام نمي‌داد و دروازه‌بان شش دانگي بود ولي از بخت بد زمانه او اكنون به جاي اينكه همچون همبازي‌هايش در جرگه مربيگري فعاليت كند، راننده اتوبوس شده و باز هم به قول خودش هر سرويس از اصفهان به تهران و بالعكس ببرد، تنها 35 هزارتومان برايش دارد و اصلا فوتبال و حتي مطبوعات ورزشي را دنبال نمي‌كند. اين صحبت‌ها براي من جذابيت‌هاي خاصي داشت. به همين دليل به سراغ حسين پوردايي رفتم تا حرف‌هاي دل اين پيشكسوت فوتبال را بشنوم. حرف‌هاي كسي كه تنها 43 دارد و از 14 سالگي فوتبال خود را از محله شهشهان اصفهان شروع كرد اما الان جايي در ميان فوتبالي‌ها ندارد.

از همان روزهايي بگوييد كه فوتبال را شروع كرديد؟
از 14 سالگي فوتبال را از محله شهشهان اصفهان شروع كردم و از اين محله به‌عنوان يك گلر به نوجوانان سپاهان رفتم كه زيرنظر امير آقاجان، حسين آقاجان و ناصر نويدنيا كار مي‌كردم. در ادامه زماني كه حسين چرخابي مربي وقت تيم تام اصفهان بازي‌هاي من و رفلكس‌هايي كه انجام مي‌دادم را ديد مرا به اين تيم برد كه 3 سال در اين تيم بودم. به اين ترتيب فيكس جوانان و در نهايت به تيم بزرگسالان راه پيدا كردم و ذخيره احمدرضا عابدزاده شدم و بعد از 3 سال به خدمت مقدس سربازي رفتم كه در آنجا هم به تيم ژاندارمري تهران پيوستم.
وضعيتت در تيم ژاندارمري چطور بود؟
در اين تيم بازيكناني همچون فيروز كريمي بودند كه بنده فيكس اين تيم محسوب مي‌شدم و در ليگ دسته اول تهران مقابل تيم‌هاي بزرگي همچون استقلال، پرسپوليس، شاهين و... از دروازه اين تيم نظامي محافظت كردم و تجربه بسيار خوبي براي من به حساب آمد.
زماني كه خدمت سربازي‌ات تمام شد، به كدام تيم رفتي؟
با توجه به عملكرد بنده در نخستين دوره ليگ آزادگان در سال 70 به سپاهان برگشتم كه يكسال در اين تيم به‌عنوان گلر ثابت بازي كردم. زماني كه مقابل جنوب اهواز (فولاد خوزستان) بازي خوبي را به نمايش گذاشتم دراگان مربي وقت تيم ذوب‌آهن به من گفت كه بهترين گلر ايران مي‌شوي و پس از يكسال كه در سپاهان بودم اين مربي مرا به ذوب‌آهن برد.
توانستي بهترين گلر ايران شوي؟
در سال 72 به تيم ملي ايران دعوت شدم و ذخيره بهزاد غلامپور بودم و به نظر خودم مي‌توانستم براي تيم ملي در آن برهه زماني، باشم اما نشدم.
مي‌گويند زماني كه محمود ياوري سرمربي ذوب‌آهن شد حاشيه‌هاي اين تيم در آن زمان زياد شد، جريان از چه قرار بود؟
قبل از اينكه اين مربي به ذوب‌آهن بيايد، من و حسن استكي با شهنازي معاون وقت باشگاه ذوب‌آهن مشورت كرديم كه محمود ياوري بهترين گزينه براي اين تيم است. با آمدن ياوري حاشيه به تيم ذوب‌آهن روانه شد و از همان روز اول در تمرين‌ها و حتي سر ميز غذا من، حسن استكي و سيد كمال حسيني را از هم جدا كرد و آخر فصل كه من و استكي كاپيتان‌هاي اول و دوم ذوب‌آهن بوديم، ياوري عذر ما را خواست در صورتيكه ذوب‌آهن با ما خوب نتيجه گرفته بود و در ميان تيم‌هاي بالاي جدول قرار داشت كه در اين ميان حسن استكي به پلي‌اكريل رفت و من به استقلال تهران.
براي آبي‌پوشان پايتخت هم بازي كردي؟
بنده براي عقد قرارداد به استقلال رفتم اما آنها رضايتنامه دائم مي‌خواستند كه ذوب‌آهن به من رضايتنامه يكساله داده بود و به همين دليل نتوانستم براي استقلالي‌ها بازي كنم و برگشتم اصفهان. با هر تيمي كه مي‌خواستم قرارداد ببندم مي‌گفتند برو دو روز ديگر خبرت مي‌كنيم اما از اين تيم‌ها خبري نمي‌شد و به نظر من كساني بودند كه كارشكني كردند كه من براي هيچ تيمي بازي نكنم.
يعني فوتبال را بوسيدي گذاشتي كنار؟
پس از يك نيم فصل با بي‌انگيزگي كامل با سپاهاني‌ها قرارداد بستم و سپاهاني‌ها فقط به خاطر اينكه آرمناك پطروسيان براي تيم ملي ارمنستان بازي مي‌كرد مرا به خدمت گرفتند. هنوز هم تعجب مي‌كنم چطور توانستم با سپاهان قرارداد ببندم اما با تيم‌هاي ديگر نه! باز هم مي‌گويم كه دست‌هايي پشت پرده بود كه مانع قرارداد بستن من با ديگر تيم‌ها مي‌شد!
خب بازي در سپاهان چطور بود؟
يكسال آنجا بودم كه پايم شكست و زماني كه حميد نديميان مربي سپاهان بود، مرا با خود به ماشين‌سازي تبريز در ليگ دسته دوم برد و در سن 31 سالگي از فوتبال خداحافظي كردم.
چه شد كه اينقدر زود فوتبال را كنار گذاشتي؟ يك گلر كه مي‌تواند حداقل تا 36 سالگي درون دروازه بايستد اما خيلي زود حسين پوردايي از فوتبال خسته شد و كنار رفت!
در اوج و تجربه بالا برخي‌ها نگذاشتند من به گلري ادامه دهم و مرا زود به فراموشي سپردند و باز هم شك دارم چرا من در سطح اول فوتبال كشور تنها بايد براي تيم‌هاي اصفهاني بازي مي‌كردم. مي‌خواهم بگويم چرا از اصفهان تنها يكي دو بازيكن در تيم ملي فيكس هستند و اكنون تيم‌هاي اصفهاني از گلرهاي خارجي و يا غيراصفهاني استفاده مي‌كنند! چطور شد در اين چند سال نتوانستيم يك گلر شش دانگ براي حفاظت از دروازه پرورش دهيم! در صورتي كه اصفهان گلرهايي چون احمدرضا عابدزاده، علي محوريان، رسول كربكندي، محمد برزمهري، ناصر نويدنيا، عليرضا رياضيات و من نوعي حسين پوردايي را داشت و به نظر من اصفهان مهد گلرهاي ايران است.
چطور مي‌شود اصفهان دوباره مهد دروازه‌باني ايران شود؟
ببينيد در مقطعي مربي دروازه‌بان‌هاي تيم ملي يك خارجي بود كه احمد سجادي كمك وي بود و از تجربيات اين مربي خارجي بهره زيادي برد. پس مي‌توانيم اگر يك مربي خارجي مي‌آوريم در كنارش يك پيشكسوت بگذاريم تا سال‌هاي بعد نخواهيم با مبالغ هنگفت مربي خارجي به خدمت بگيريم و از همين كمك‌ها استفاده بهينه ببريم.
الان كجا و به چه كاري مشغول هستي؟
اكنون در شهر خودم يعني اصفهان زندگي مي‌كنم و به‌عنوان شوفر اتوبوس مسير اصفهان به تهران و بالعكس كار مي‌كنم.
واقعا؟!
بله، به هيچ وجه از اينكه بگويم شوفر هستم ناراحت نيستم و خجالت نمي‌كشم چون نان بازوي خودم را مي‌خورم اما اين نبايد سرنوشت من باشد. هر كسي مرا در اتوبوس مي‌بيند مي‌گويم من برادر دوقلوي حسين هستم در حالي كه بايد بگويم بنده با اكثر مربيان داخلي و خارجي كار كردم ولي الان بايد به‌عنوان شوفر براي مردم كار كنم.
از تغيير و تحولات تيم‌هاي اصفهان خبر داري؟
چون كه من ذوب‌آهني هستم در مورد اين باشگاه صحبت مي‌كنم. خيلي خوشحالم كه مديري ورزشي و كاربلدي مثل سعيد آذري به خانه‌اش برگشت و اميدوارم ذوب‌آهني كه در اين دو سال اخير فقط به يك تيم تبديل شده بود را دوباره يك باشگاه معرفي كند. مي‌دانم آذري با اقتدار و تسلط كامل و اختيار تام مي‌تواند باشگاه ذوب‌آهن را به جايگاه اصليش برساند نه مثل خسرو ابراهيمي كه تنها ميز و صندلي را دوست داشت. مديري كه نتواند مبالغ از يك ميليون تا 3 ميليون را رتق و فتق كند براي چه آمده بود؟ چه كار مثبتي كرده بود؟ ‌اي كاش كسي را به اين سمت يعني مديرعاملي ذوب‌آهن گذاشته بودند كه حداقل دو نفر بازيكن را مي‌شناخت يا اينكه 2 بازيكن او را مي‌شناخت!
در ليگ برتر فوتبال امسال كدام دروازه‌بان ايراني عملكرد خوبي داشته؟
اگر همه توانايي‌هاي گلرهاي ايراني را روي هم بگذاريم يك دروازه‌بان شش دانگ نمي‌شوند. كجاست زماني كه به من سلطان هجده قدم مي‌گفتند؟ كجاست زماني كه توپ را يكدستي در اكثر بازي‌ها نه مقابل دوربين مهار مي‌كردم؟ الان كجاست تعصب و غيرت در بين بازيكنان ايراني. اگر امسال تيم ذوب‌آهن به ليگ دسته اول سقوط مي‌كرد مطمئن باشيد همه بازيكنانش از اين تيم نقل مكان مي‌كردند اما در سال 73 تيم ذوب‌آهن به دسته دوم رفت و ما مانديم و با اقتدار به ليگ برتر برگشتيم. حالا مي‌خواهم بدانم چه كسي ذوب‌آهني اصيل است. از سعيد آذري مي‌خواهم نگاه ويژه‌اي به پيشكسوتان كه داراي رزومه خوبي هستند، داشته باشد و از تجربيات آنها در تيم‌هاي ورزشي استفاده كند.