سال هاست فقط شوخی می کنند...

جداً وقتی روزنامه ها را برگ میزنی دیدن تیتر طنز حال و هوایی دیگر دارد. ببخشید ، بازهم داستان را بی مقدمه شروع کردیم! این که صبح از خواب بیدار شوی و ببینی روزنامه تیمت به اصطلاح خودمان "مزه پرانده!" باعث می شود روزت را با خنده شروع کنی! اما چه خنده ای؟ مگر خندیدن به هر قیمتی هم ارزش دارد؟ این که سردبیر روزنامه ات تو را مضحکه عام و خاص می کند جوری که حتی خودت هم تعجب کنی، بیشتر درد دارد تا خنده! در همین فکرها فرو میروی که ناگهان یادت می افتد: «اصلا ، پرسپولیسی نیستی...» خداراشکر که چه خطری از بیخ گوشم گذشت...
قصد کرده بودیم بنویسیم برایشان که عجب حکایتی گذراندند با ما ... می خواستیم کمی برایشان توضیح دهیم: قرمز جان ! تو که تیتر میزنی بردن سپاهان مزه دیگری دارد، دقیقا منظورت از مزه دیگر چیست؟ مگر تا امروز جز مزه شکست و تساوی چیز دیگری هم چشیده بودی که ما بی خبریم؟ آخر کجای دنیا تیم پانزدهم، جرات کری خوانی برای قهرمان دارد؟
انگار توهماتشان تبدیل به عادت شده ، فرقی نمی کند هوادارشان باشد ، سردبیرشان باشد یا سرمربیشان... کافی است احساس کنند پرسپولیسی شده اند که به یک باره متوهم شوند... دقیقا مثل همان روز که در نشست خبری ، سرمربیشان شوخی بزرگی کرد. دیگر از برانکو انتظار نداشتیم پرسپولیس را بزرگترین تیم ایران بخواند! ای آقا جان ، نشست خبری که مثل روزنامه پرسپولیس جای مزه پرانی نیست! شما که تحصیل کرده اید چرا خام اطرافیانتان می شوید؟ و جالب تر آنجاست که وقتی همکار خبرنگارمان با کنایه می پرسد «بزرگی را در چه میبینید؟» پاسخ سرمربی همچون همکاران و حامیان وطنی اش یک جمله است:

نا امیدی مفرط هم از این دوستان شوخ طبع، هم از نرسیدن به پاسخ سوال خودمان! نه اینکه خدایی نکرده بگوییم پس آن سی میلیون هوادار در نظرسنجی برنامه نود کجا بودند؟ اما حداقل روی این حرف زدن ها کمی تامل کنید... کمی جدی بگیرید رتبه جدولتان را ، کمی جدی بگیرید باختن هایتان را! کمی جدی بگیرید تیترهایی که تاریخ مصرفشان کمتر از دوازده ساعت است...
خدا را خوش نمی آید برایتان اینطور لطیفه بسازند:

«مورد داشتیم گفته بردن سپاهان مزه دیگه ای داره ، اما توی چهارتایی شدن هتریک کرده!»