موقعیت سوزی‌های عجیب شاگردان کرانچار
![موقعیت سوزی‌های عجیب شاگردان کرانچار]()
سپاهان در دیدار دیروز مقابل نفت آبادان چیزی بین کیفیت و شبه آماتوریسم را به نمایش گذاشت.
از بازی خوب این تیم، اقتدار در بازی و پیروزی مسلمش که بگذریم به موقعیت سوزی‌هایی می رسیم که در حال بدل شدن به یک اپیدمی در این تیم است.
در فوتبال روز دنیا وقتی یک تیم می تواند حریفش را جاه طلبانه مغلوب کند این کار را انجام می دهد ولی مشخص نیست چرا شاگردان زلاتکو کرانچار تنها وقتی از برد خاطرجمع می شوند آرام آرام خود محور شده و به فکر انجام کارهای فردی می افتند.
در واقع سپاهان همانقدر که در دقایقی از بازی برای رسیدن به گل منسجم عمل می کند و به هدفش می رسد در دقایقی که از پیروزی مطمئن است انسجامش را از دست می دهد و تبدیل به تیمی می شود که همه بازیکنانش درصدد تکروی و نشان دادن خود هستند.
در دیدار دیروز و به خصوص پس از تعویض نویدکیا بازیکنانی نظیر سوکای، حاج صفی، پاپی،جهان عالمیان، جعفرپور و حتی جمشیدیان در شرایطی که هم تیمی خود را در موقعیتی بهتر می دیدند خود قصد دستیابی به گل داشتند که این خودخواهی آنها به سرانجام نرسید تا سپاهان در دیداری که حتی می توانست حریفش را ۶ تایی کند به سه گل بسنده نماید.
بایستی گفت در نیمه اول هم یکی دو بار چنین حرکاتی را امید ابراهیمی انجام داد تا به این نتیجه برسیم که باید از کرانچار در این ارتباط طرح سوال کنیم، امید ابراهیمی که همواره او را مظهر از خود گذشتگی در سپاهان می دانستیم. ضمن اینکه جمشیدیان باید توجه کند وقتی بازوبند را به بازو می بندد و در ترکیب تیم قرار می گیرد، باید تلاشش در جهت انسجام کار تیمی باشد نه نشان دادن خود.
نباید فراموش کرد که سپاهان ابتدا به ساکن از همه تیم‌های ایرانی در حال حاضر بهتر است اما باید این نکته را هم مورد توجه قرار دهد که کلاس حرفه ای این مدل فوتبال را که بازیکنان پس از تثبیت پیروزی هر یک برای خود بازی کنند نمی پسند.
امیدواریم کرانچار بداند که از امروز به بعد چه نبردهای سنگینی در سه جبهه لیگ برتر، لیگ قهرمانان و جام حذفی دارد و بایستی بداند حریفانش همچون نفتی ها سبد سبد موقعیت تقدیم تیمش نمی کنند.
سپاهان در دیدار دیروز مقابل نفت آبادان چیزی بین کیفیت و شبه آماتوریسم را به نمایش گذاشت.
از بازی خوب این تیم، اقتدار در بازی و پیروزی مسلمش که بگذریم به موقعیت سوزی‌هایی می رسیم که در حال بدل شدن به یک اپیدمی در این تیم است.
در فوتبال روز دنیا وقتی یک تیم می تواند حریفش را جاه طلبانه مغلوب کند این کار را انجام می دهد ولی مشخص نیست چرا شاگردان زلاتکو کرانچار تنها وقتی از برد خاطرجمع می شوند آرام آرام خود محور شده و به فکر انجام کارهای فردی می افتند.
در واقع سپاهان همانقدر که در دقایقی از بازی برای رسیدن به گل منسجم عمل می کند و به هدفش می رسد در دقایقی که از پیروزی مطمئن است انسجامش را از دست می دهد و تبدیل به تیمی می شود که همه بازیکنانش درصدد تکروی و نشان دادن خود هستند.
در دیدار دیروز و به خصوص پس از تعویض نویدکیا بازیکنانی نظیر سوکای، حاج صفی، پاپی،جهان عالمیان، جعفرپور و حتی جمشیدیان در شرایطی که هم تیمی خود را در موقعیتی بهتر می دیدند خود قصد دستیابی به گل داشتند که این خودخواهی آنها به سرانجام نرسید تا سپاهان در دیداری که حتی می توانست حریفش را ۶ تایی کند به سه گل بسنده نماید.
بایستی گفت در نیمه اول هم یکی دو بار چنین حرکاتی را امید ابراهیمی انجام داد تا به این نتیجه برسیم که باید از کرانچار در این ارتباط طرح سوال کنیم، امید ابراهیمی که همواره او را مظهر از خود گذشتگی در سپاهان می دانستیم. ضمن اینکه جمشیدیان باید توجه کند وقتی بازوبند را به بازو می بندد و در ترکیب تیم قرار می گیرد، باید تلاشش در جهت انسجام کار تیمی باشد نه نشان دادن خود.
نباید فراموش کرد که سپاهان ابتدا به ساکن از همه تیم‌های ایرانی در حال حاضر بهتر است اما باید این نکته را هم مورد توجه قرار دهد که کلاس حرفه ای این مدل فوتبال را که بازیکنان پس از تثبیت پیروزی هر یک برای خود بازی کنند نمی پسند.
امیدواریم کرانچار بداند که از امروز به بعد چه نبردهای سنگینی در سه جبهه لیگ برتر، لیگ قهرمانان و جام حذفی دارد و بایستی بداند حریفانش همچون نفتی ها سبد سبد موقعیت تقدیم تیمش نمی کنند.