هم پای حیثیت وسط است هم پول

به گزارش طوفان زرد و به نقل از خبرگزاری ایمنا، رأی کنفدراسیون فوتبال آسیا مبنی بر برگزاری دیدار تیم‌های ایرانی و عربستانی در کشوری بی‌طرف هرچند خواست جدی سعودی‌ها بود اما برای ایرانی‌ها بسیار گران آمد. انتخاب کشور عرب‌زبان عمان که همسایه عربستان است هم به عصبانیت ایرانی‌ها نسبت به AFC بیش از پیش افزود.
ایران که خود میزبانی از مسابقات رسمی کشورهایی مثل افغانستان، عراق و سوریه را به خاطر مشکلات داخلی آنها به عهده گرفته به این راحتی زیر بار حکمی نمی‌رود که رأی به انتقال دیدارهای خانگی خودش به یک کشور دیگر می‌دهد. البته برخلاف ذهنیت اشتباهی که وجود دارد کنفدراسیون فوتبال آسیا این تصمیم را به خاطر ناامنی دو کشور نگرفته بلکه روابط تیره و تار آنها با یکدیگر و مشخصاً قانون فعلی عربستان مبنی بر ممنوعیت سفر اتباع این کشور به ایران را ملاک این تصمیم‌گیری قرار داده است. با این حال، رأی AFC برای ایرانی‌ها گران است و آنها آن را به این دلیل که کاملاً تحت تأثیر مسائل سیاسی گرفته شده غیرمنصفانه و غیرفوتبالی ارزیابی کرده و درصددند تا به مجامع بین‌المللی و مشخصاً CAS شکایت برده و از این طریق در بلندمدت حقانیت خود را در این دعوا به اثبات برسانند.
اگرچه یکی از دلایل پیگیری موضوع از طریق مجامع بین‌المللی احتمال تقابل تیم‌های ملی ایران و عربستان در مقدماتی جام جهانی روسیه و همچنین امکان برخورد مجدد نمایندگان دو کشور در مراحل بالاتر لیگ قهرمانان آسیاست اما قطعا انگیزه اصلی این شکایت بیش از هر چیز حیثیتی است. ایرانی‌ها که باور دارند در چارچوب AFC برخورد مناسبی با آنها صورت نگرفته درصددند تا شکایت خود را فراتر از آسیا برده و تلاش می‌کنند تا در عرصه بین‌المللی حقانیت خود را به اثبات برسانند.
جدای از دلایل معنوی و حیثیتی، ایرانی‌ها برای پیگیری جدی این موضوع اما انگیزه‌های مادی هم دارند. نکته اینجاست که AFC با این رای یک هزینه اضافی سنگین را به باشگاه‌هایی تحمیل کرده که به خودی خود با مشکلات مالی فراوانی دست و پنجه نرم می‌کنند.
طبق برآورد مدیران عامل دو باشگاه اصفهانی جایگزین شدن ورزشگاه سلطان قابوس عمان به جای استادیوم فولادشهر هزینه‌ای اضافی بالغ بر 800 میلیون تومان روی دست آنها می‌گذارد. هرچه نباشد این مبلغ معادل دستمزد یک سال بازیکنان شاخصی مثل رحمان احمدی، شهاب گردان یا رسول نویدکیاست و جدای از مسائل حیثیتی باید مشخص شود که این هزینه را چه نهادی باید تقبل کند؟ چرا باشگاه‌های فوتبالی بدون اینکه خود نقشی داشته باشند باید تاوان دعواهای سیاسی را بدهند و در این شرایط سخت مالی از جیبشان هزینه کنند؟
حتی اگر رأی CAS به سود ایران باشد ضررهای معنوی ناشی از دریغ شدن حق میزبانی از نمایندگان ایران در مرحله گروهی لیگ قهرمانان دیگر جبران‌پذیر نخواهد بود اما شاید با پیگیری موضوع از این طریق دست‌کم هزینه مضاعفی که به شکلی ناجوانمردانه در این شرایط سخت مالی به باشگاه‌های ایرانی تحمیل شده در آینده به جیب آنها برگردد.