روز سپاهان مبارک...

حدود ده یا یازده سال پیش وقتی به جای پخش مستقیم بازیهای آسیا، کنداکتور صدا و سیما با سریال های طنز پر میشد و تیم های غرب و شرق در مراحل ماقبل فینال با هم روبرو میشدند حماسی ترین تیتری که روی دکه ها دیدیم فقط یک جمله بود: "کجا بودند این بچه شهرستانی ها؟"
محرومیت از رسانه ، فاصله عمیق سخت افزاری، سفرهای هوایی طاقت فرسا و تعریف نشدن واژه ای به نام امکانات تقابل فقیر و غنی را پررنگ و پررنگ تر میکرد... همان تیتر به خیال حماسی را هم از سر لجشان نوشته بودند... از زبان مغرور یک پایتخت‌نشین، که هر آنچه غیر خود را شهرستانی می داند...
بچه شهرستانی‌ها اما، به فاصله دو چهارشنبه متوالی، در ایران و در ژاپن ، شاخ غول شکستند. خوشحال از اینکه نیمه نهایی مجددا با تیمی از امارات بازی میکنند که در مرگبارترین قرعه موجود، حداقل این معمولی‌ترین حریفشان بود. فینالیست شدند و به لطف میزبانی آسیا، جهانی... بچه شهرستانی ها پنجمین تیم برتر جهان در سال ۲۰۰۷ بودند... در یک دوم آبانماهی... مثل امروز...
کیفیت اچ دی و سالار عقیلی نه، اما شبکه اصفهان و استاد افتخاری؛ چرا... ورزش_سه نه، اما ورزش از نگاه دو ؛ چرا... دورهمی تلگرام و اینستاگرام نه، اما دوردور با پرچم زردی که از پنجره ماشین بیرون بود؛ چرا... رویا پردازی بچه شهرستانی نه ، تحقق فینال آسیایی ؛ چرا...
فینالیست شدن در آسیا، حتی با تاخیر ده - یازده ساله ، شیرین است... جام باشگاه‌های جهان اما شیرین تر ، دست نیافتنی تر... امروز مبارک...