امیدوارم امسال غرور کار دستمون نده!!!

پارسال وقتی نقل و انتقالات تموم شد خیلی ها انتقاد کردن و البته انتقاد به خودی خود چیز بدی نیست اما وقتی رنگ و بوی توهین می گیره و وقتی تو ورزشگاه باعث افت روحیه ی تیم می شه دیگه انتقاد نیست بلکه اسمش تخریبه. وقتی تیم صدر جدول مورد توهین و فحاشی قرار می گیره باید خیلی فکر کرد که دلیل اون چی می تونه باشه! مگه تیم صدر نبود ؟ مگه سال قبلش با همین مربی و همین کادر مدیریتی با رفتن اون همه ستاره قهرمان نشد ؟ جواب بدبینانه به این سوال این می تونه باشه که اون آدما که توهین کردن کسانی بودن که هنوز نمی تونستن رفتن ساکت رو قبول کنن اما خود من با این جواب زیاد موافق نیستم بلکه به نظر من تماشاگر آماتور فوتبال ما هنوز باور نکرده یه تیم حرفه ای به معنای واقعی اهمیتش از ستاره ها بیشتره اون تیم حرفه ای شامل یه تیم می شه که از ساختار سازمانی منسجم و قوی برخورداره و شامل هیئت مدیره، مدیریت تیم، مربی و بازیکنانی می شه که هر کس نقش خودشو به صورت انفرادی و گروهی به خوبی بازی می کنه. و البته این تیم به معنی باشگاه ورزشی یه تفاوت با تمام تیم های کاری دنیا تو زمینه های دیگه از جمله تجارت داره و اونم اینه که یه رکن دیگه داره که بر نتیجه کار گروهی تیم اثر می ذاره اما خارج از ساختار سازمانی تیم قرار داره و اونم هواداران تیم هستند. تا حدودی باشگاه روی هواداران مسلط نیست و همین باعث می شه نشه دقیقا اونارو با بقیه ساختار سازمانی باشگاه هماهنگ کرد. این هماهنگی نیاز به یه نگاه حرفه ای از سوی خود هواداران داره که متاسفانه این نگاه هنوز تو باشگاه های ما وجود نداره. هوادار آماتور ما با ستاره ها تیم رو قهرمان زود هنگام و قهرمان تو سه جام پیش رو می دونه اما بدون ستاره ها به تیم صدر جدولی حمله می کنه.
سپاهان برای قهرمانی تو فصل قبل فقط یه بازی کم آورد و اون کم آوردن البته به خاطر کمبود مهره و عدم توان برای بازی توی سه تا جام به وجود اومد اما آیا نمی شد با همین امکانات تو همون یه بازی هم نتیجه بگیریم ؟ می شد به شرطی که انرژی تیم اول فصل به خاطر انتقادها و فشارهای آماتور گونه هوادارها تحلیل نمی رفت.
آیا رحیمی امسال با رحیمی پارسال فرق کرده ؟ به عقیده ی من نه. رحیمی یه مدیرعاملی هست که بدون دخالت تو کار مربی فقط خواسته های اونو برآورده می کنه و البته پارسال به خاطر عدم شناخت کرانچار از بازیکنان ایرانی این مربی وظیفه جذب بازیکن رو به عهده مرزبان گذاشت و رحیمی هم خواسته های کادر مدیریتی تیم رو پیگیری کرد دقیقا مثل امسال. و این تفاوت یه ساختار منظمه که یه مدیر تو این ساختار نقش خودشو به خوبی ایفا می کنه دقیقا برعکس تیم پایتخت که مدیریتش قبل از انتخاب مربی خودش شخصا و به خواست هوادار آماتور به جذب بازیکن می پردازه
پارسال بعد از پایان نقل و انتقالات من و بعضی از دوستان مدام گفتیم باید از تیم حمایت کرد و به همین دلیل به ما لقب به به و چه چه کن دادن. درحالیکه با بسته شدن تیم به جز حمایت کاری نمی شد کرد و انتقاد با رنگ و بوی تخریب وضعیت رو بدتر می کرد همش فریاد می زدیم مجموعه تیم که شامل همه ی ارکان باشگاه هست بعلاوه ی همین هواداره که می تونه تیمو تو مسیر قهرمانی قرار بده نه ستاره ها. البته حالا هم منکر ستارهائی که خودشونو تو ساختار تیمی قرار می دن نیستیم اما اون زمان همدلی و اتحاد و هماهنگی هم می تونست جواب بده کمااینکه با همون تیم که به دلایلی بد بسته شده بود فقط به خاطر یه بازی قهرمانی رو از دست دادیم و تو جام حذفی با اقتدار (بردن فولاد تیم خوب لیگ و رد شدن از سرخابی ها تو آزادی) قهرمان جام حذفی شدیم که ارزشش کمتر از لیگ نبود.
من که به قول بعضی از دوستان به به و چه چه کن بودم تا امروز حتی یه کلمه هم از جذب بازیکنان امسال تعریف و تمجید نکردم چون سپاهان از نظر من یه تیمه کامله که البته با حرفه ای شدن هواداراش می تونه کاملتر هم بشه. البته در مورد امسال معتقدم به قول مایلی کهن جذب هوشمندانه داشتیم نه جذب ستاره ها که اونم به خاطر اشراف کرانچار بر بازیکنان لیگ و کمبود سپاهان بود نه تغییر روش رحیمی.
سپاهان با این یارگیری به خوبی نقاط ضعف پارسالو ترمیم کرد و این خیلی خوبه اما این یارگیری نباید باعث غرور ما بشه و نباید باعث بالا رفتن توقع از تیم بشه که همین عوامل می تونه خیلی تخریب کننده باشه مثل همیشه باید تیمو دوست داشته باشیم که شامل همه ی اعضای اون می شه و طوری حرفه ای عمل کنیم که با ستاره و بی ستاره مثل سال های اخیر تیم مقتدر ایران باشیم.