آقای رونی اگر شما گلزن هستی، پس علی دایی و پوشکاش و کلوزه چه بودند!!!؟

هر چه به یورو نزدیکتر می شویم، بازار مصاحبه و پیش بینی و وعده پیروزی و قهرمانی و کری خوانی هم داغ­تر می شود. اما این مورد اندکی خاص است؛ وین رونی مهاجم تیم ملی انگلیس که چندی پیش با گلی که برابر سوئیس به ثمر رساند، توانست رکورد گلزنی بابی چارلتون در تیم ملی انگلیس را بشکند، در مصاحبه ای از اعتماد به نفس بالای خود رونمایی کرد. رونی ادعا کرده کمتر مهاجمی می تواند موفقیت او را تکرار کند. او رکورد گلزنی خودش در تیم ملی انگلیس را کاری بس بزرگ قلمداد کرده که شاید مهاجمان انگشت شماری در تیم های ملی جهان بتوانند چنین رکوردی را به جا بگذارند.
به گزارش پایگاه خبری طوفان زرد و به نقل از سایت نود، بد نیست ابتدا نگاه کوتاهی به عملکرد رونی داشته باشیم. رونی اولین بازی ملی خود را در فوریه ۲۰۰۳ انجام داد و رکورد جوان ترین بازیکن تاریخ تیم ملی انگلیس را به نام خود زد. او در همان سال نخستین گل با پیراهن سه شیرها را در بازی برابر مقدونیه به ثمر رساند. پس از آنکه شیرر، شرینگهام و ... از فوتبال خداحافظی کردند، سه شیرها با فقر مهاجم تمام عیار روبرو شدند تا اینکه رونی به عنوان پدیده ای جوان در فوتبال جزیره ظهور کرد. وی مهاجم تأثیرگذاری در ترکیب انگلیس بود اما هیچگاه در امر گلزنی نتوانست در سطح بزرگان فوتبال انگلیس ظاهر شود. البته برخی هواداران متعصب، به او لقب مسی انگلیس داده اند؛ اما این کجا و آن کجا.... رونی در حالی چنین ادعایی را مطرح کرده که در ۱۰۷ بازی ملی، ۵۳ گل زده دارد.
پس از این مصاحبه انتقادات زیادی به وین رونی شد؛ حتی گرت بیل با کنایه از رونی پرسیده بود تو واقعاً بهترین گلزن بریتانیا هستی! کریسپین آندرو طی گزارشی با عنوان «خیلی خودت را گلزن فرض کرده ای آقای رونی؛ خیلی شلوغ نکن!»، اینگونه می نویسد که: بهتر بود رونی پیش از انجام این مصاحبه نگاهی به گلزنان برتر در عرصه بازی های ملی انداخته و سپس چنین ادعاهایی را مطرح می کرد. حتماً بازی ایران و کره جنوبی در رقابت های جام ملتهای آسیا ۱۹۹۶ را به خاطر دارید که در آن بازی چطور علی دایی از هر نقطه زمین که صاحب توپ می شد، گل می زد. به همین بهانه، این خبرنگار و ژورنالیست در واکنش به مصاحبه رونی، ۱۰ گلزن برتر تیم های ملی جهان را بررسی کرده و اینگونه به وین رونی طعنه زده است. در ادامه گلزنان برتر تیم های را معرفی می کنیم.

استرن جان، ترینیداد و توباگو (۱۱۵ بازی و ۷۰ گل)
جان زمانی که در فوتبال انگلیس حضور داشت، در تیم سولیهال مورز در کنفرانس شمال توپ می زد. او طی ۱۸ فصل، ۱۶ بار تیم عوض کرد و یک گلزن واقعی بود. بین سال های ۱۹۹۵ تا ۲۰۱۲، استرن جان در ۱۱۵ بازی برای تیم ملی ترینیداد و توباگو ۷۰ گل زد. جان در رقابت های انتخابی جام جهانی ۱۲ گل به ثمر رساند که مهم ترین آنها دو گلی بود که وارد دروازه مکزیک کرد و مقدمات صعود تیم کشورش به جام جهانی ۲۰۰۶ را فراهم آورد. جان استرن در رقابت های جام جهانی هم می توانست گلزنی کند اما مصدومیت در بازی برابر انگلیس به او اجازه نداد تا گلزنی در جام جهانی را هم در کارنامه خود داشته باشد.

ماجد عبدالله، عربستان سعودی (۱۴۷ بازی و ۷۱ گل)
ماجد عبدالله از ۱۷ سالگی نام خود را به عنوان یک گلزن بزرگ برای عربها مطرح کرد. وی در تورنمنت جوانان و در سه بازی برابر تیم های ایران، روسیه و بلغارستان ۷ گل به ثمر رساند. او در نخستین بازی ملی موفق به زدن دو گل شد. در بین سال های ۱۹۷۷ تا ۱۹۹۴، عبدالله در ۱۴۷ بازی ملی ۷۱ گل به ثمر رساند. وی در رقابت های فوتبال المپیک ۱۹۸۴ لس آنجلس در بازی برابر برزیل که دونگا را هم در ترکیب داشت، گلزنی کرد؛ چهار سال بعد، وی در ترکیب تیم ملی عربستان در جام طلایی دویست سالگی استقلال استرالیا برابر تیم ملی آرژانتین هم به میدان رفت و به نتیجه تساوی دست یافت. مهاجم تیم ملی عربستان یکی از بهترین مهاجمان تاریخ فوتبال آسیا شناخته می شود.

میروسلاو کلوزه، آلمان (۱۳۷ بازی و ۷۱ گل)
کلوزه متولد لهستان است، و زمانی که برای نخستین بار به آلمان رفت، نمی توانست آلمانی صحبت کند و از اینرو مشکلات زیادی برای پذیرش تابعیت آلمانی داشت و نزدیک بود شانس بازی در تیم ملی آلمان را هم از دست بدهد! اما شانس با او یار بود و این بازیکن آلمانی – لهستانی تصمیم گرفت آلمان را برای بازی های ملی انتخاب کند. کلوزه که از همان اولین بازی ملی گلزنی های خود را آغاز کرد، در جام جهانی ۲۰۰۲ در کره جنوبی و ژاپن پنج بار با ضربه سر گلزنی کرد که یک رکورد محسوب می شد. وی در رقابت های جام جهانی ۲۰۱۴ در پیروزی ۷-۱ برابر برزیل یکی از گل های تیمش را به ثمر رساند و با این گل رکورد گلزنی در رقابت های جام جهانی، که متعلق به رونالدوی برزیلی بود، را بهبود بخشید. وی آخرین بازی ملی خود را در فینال جام جهانی در برابر آرژانتین انجام داد و به دنبال فتح جام جهانی، خداحافظی باشکوهی بازی های ملی داشت. در بین سال های ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۴، کلوزه در ۱۳۷ بازی ملی، ۷۱ گل زد.

بشار عبدالله، کویت (۱۳۳ بازی و ۷۵ گل)
بشار هیچ نسبتی با ماجد عبدالله عربستانی نداشت. بشار همراه با تیم ملی کویت دو بار قهرمان جام خلیج شد و در جام ملت های ۱۹۹۶ به مقام چهارمی دست یافت که کویت در دیدار رده بندی در ضربات پنالتی مغلوب ایران شد. وی در بین سال های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۷ در ۱۳۳ بازی ملی ۷۵ گل به ثمر رساند. در سال ۲۰۰۰، در بازی بین تیم های کویت و بوتان که با برتری ۲۰ بر صفر کویت به پایان رسید، بشار عبدالله ۸ گل برای کویت زد. پنج روز بعد هم در دیدار برابر نپال پنج بار گلزنی کرد.

ساندور کوچیس، مجارستان (۶۸ بازی و ۷۵ گل)
مهاجم تیم ملی مجارستان که در اواخر دهه ۴۰ و اوایل دهه ۵۰ برای تیم کشورش بازی می کرد، کابوسی برای مدافعان بود. تیم هایی که در آن سالها به مصاف مجارستان می رفتند، حتی اگر فرانس پوشکاش افسانه ای را هم مهار می کردند، مجارها مهاجم دیگری هم در ترکیب خود داشتند که او هم مانند پوشکاش، گلزنی برجسته در کلاس جهانی شناخته می شد. ساندور کوچیس از نظر میانگین گل زده در هر بازی، حتی از پوشکاش هم بهتر بود. او در ۶۸ بازی ملی برای مجارستان، ۷۵ گل به ثمر رساند که میانگین ۱/۱ گل در هر بازی را ثبت کرده بود. این آمار کوچیس هم سطح و برابر با آمار مهاجمان افسانه ای دنیای فوتبال مانند گرد مولر آلمانی بود (لازم به ذکر است دلیل آنکه نام گرد مولر آلمانی را در این فهرست ذکر نشده، اینست که این مهاجم آلمانی ۶۲ بازی ملی و ۶۸ گل زده داشت و در سن ۲۸ سالگی هم از بازی های ملی خداحافظی کرد). ساندور کوچیس هفت بار برای تیم ملی کشورش هت تریک کرد؛ در بازی خاطره انگیز مجارستان در برابر آلمان غربی که منجر به پیروزی غیر قابل تصور مجارها و شکست تحقیر آمیز آلمان غربی با نتیجه ۸-۳ گردید، ساندور کوچیس به تنهایی چهار گل برای مجارها به ثمر رساند. کوچیس در رقابت های آن سال با ۱۱ گل زده در پنج بازی، به عنوان بهترین گلزن مسابقات معرفی شد.

گادفِرِی چیتالو، زامبیا (۱۰۸ بازی و ۷۶ گل)
اگر سال ۲۰۱۲ را به خاطر داشته باشید، همه فوتبال دوستان و کارشناسان و مسئولان تصور می کردند که لیونل مسی رکورد تعداد گل های زده در یک سال تقویمی، که متعلق به گرد مولر آلمانی بود، را بهبود بخشیده است. پس از آن مسئولان اتحادیه فوتبال زامبیا مدعی شدند که یکی از بازیکنان سابق تیم ملی زامبیا به نام گادفِرِی چیتالو، در سال ۱۹۷۲ موفق به زدن ۱۰۷ گل شده بود. جالب است سال ۱۹۷۲، یعنی همان سالی که گرد مولر ۸۵ گل به ثمر رساند و این رکورد را به نام خود ثبت کرد. بله درست است. چیتالو در بین سال های ۱۹۶۸ تا ۱۹۸۰، در ۱۰۸ بازی برای تیم ملی زامبیا به میدان رفت و ۷۶ گل به ثمر رساند. خاطره انگیزترین لحظه دوران ورزشی چیتالو در بازی های المپیک ۱۹۸۰ مسکو رقم خورد که در آن سال، چیتالو در بازی برابر ونزوئلا و شوروی سابق بازی های درخشانی ارائه کرد. در آوریل ۱۹۹۳، چیتالو به عنوان سرمربی تیم ملی کشورش، همراه با بازیکنان و کادر فنی در سواحل خلیج گابن دچار سانحه هوایی شد و همگی کشته شدند.

پله، برزیل (۹۲ بازی و ۷۷ گل)
ابتدا به این نکته اشاره کنیم که پله در ۲۱ بازی دوستانه غیررسمی برای برزیل هم به میدان رفت و ۱۸ گل هم به ثمر رساند که اگر این ۱۸ گل هم به عنوان گل های ملی به حساب آورده شود، پله در جایگاه دوم این فهرست قرار خواهد گرفت. پله در مسابقات رسمی ملی، ۹۲ بازی برای طلایی پوشان انجام داد و ۷۷ گل هم به ثمر رساند. اما با این وجود، پله را هرگز نمی توان تکنیک و مهارت او به عنوان یک مهاجم کامل را نادیده گرفت. پله افسانه ای در حالی که ۱۷ سال بیشتر نداشت، در فینال جام جهانی ۱۹۵۸ برابر سوئد به میدان رفت و دو گل هم به ثمر رساند؛ پله در نیمه نهایی هم برابر فرانسه هت تریک کرده بود. به جز بازی در برابر فرانسه، پله شش بار دیگر هم با پیراهن تیم ملی کشوررش هت تریک کرد. او در چهار دوره جام جهانی، ۱۴ بار به میدان رفت. شماره ۱۰ برزیل در این چهار دوره جام جهانی ۱۲ گل زد و ۱۰ پاس گل داد. همچنین پله در بازی فینال جام جهانی ۱۹۷۰ برابر ایتالیا، صدمین گل تاریخ جام جهانی را با ضربه سر تماشایی به ثمر رساند.

کونیشیگو کاموموتو، ژاپن (۸۰ بازی و ۸۴ گل)
فوق ستاره تیم ملی ژاپن در بین سال های ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۷، در تیم ملی کشورش بازی کرد؛ او در ۸۰ بازی که برای ژاپن انجام داد، ۸۴ گل هم زد. کاموموتو در المپیک ۱۹۶۸ مکزیکوسیتی، آقای گل مسابقات شد که از جمله گل های او می توان به هت تریک در مصاف با نیجریه و دو گل در برابر فرانسه در مرحله یک چهارم نهایی اشاره کرد. ژاپن در المپیک ۱۹۶۸ مکزیکو به مقام سوم رسید و امید بسیار زیادی برای راهیابی به رقابت های جام جهانی ۱۹۷۰ داشت. کاموموتو در سال ۱۹۶۹ به بیماری هپاتیت مبتلا شد و ژاپن هم در غیاب مهاجم برجسته خود، در همان دور نخست مسابقات انتخابی جام جهانی، با قبول دو شکست برابر استرالیا و کره جنوبی از دور رقابتها کنار رفت. کاموموتو یک سال بعد، دوباره به تیم ملی دعوت شد و خیلی زود با رسیدن به شرایط ایده آل جسمانی، روند گلزنی خود را از سر گرفت. سال ۱۹۷۲ برای او بسیار عالی و فراموش نشدنی بود؛ در این سال، کاماموتو در ۸ بازی ۱۵ گل زد. کونیشیگو کاموموتو بعد از کنار گذاشتن فوتبال خود، وارد عالم سیاست شد و البته در زمینه مدیریت ورزشی هم فعالیت هایی دارد.

فرانس پوشکاش، مجارستان (۸۵ بازی و ۸۴ گل)
در بین سال های ۱۹۴۵ تا ۱۹۵۶، در ۸۵ بازی ملی به میدان رفت و ۸۴ بار گلزنی کرد. وی در این مدت سه بار هت تریک کرد و همچنین در پیروزی ۱۲ بر صفر مجارستان برابر آلبانی، ۴ گل برای تیم ملی کشورش به ثمر رساند. در سال های ۱۹۵۳ و ۱۹۵۴، مجارستان در مصاف با انگلیس با نتایج ۶ بر ۳ و ۷ بر یک این تیم را در هم کوبید. پوشکاش در هر دو بازی دو بار گلزنی کرد. پوشکاش در بازی های المپیک ۱۹۵۲ چهار گل در ترکیب تیم ملی به ثمر رساند و مجارستان به لطف بازیکنان بزرگی چون پوشکاش موفق شد مدال طلای مسابقات فوتبال در آن دوره المپیک را تصاحب کند. دو سال بعد در رقابت های جام جهانی، پوشکاش در دو بازی اول مجارستان ۳ گل به ثمر رساند، و پس از آن با مصدومیت شدیدی روبرو شد و دو بازی مجارستان را از دست داد، اما برای بازی فینال در برابر آلمان غربی خود را آماده کرد. مجارستان با گل پوشکاش از حریف پیش افتاد؛ تا دقیقه ۹ بازی، مجارستان ۲ بر صفر پیروز میدان بود که طی هشت دقیقه آلمان دو گل خورده را جبران کرد. آلمان با گلی که در دقایق آخر بازی زد پیروز میدان و قهرمان جام جهانی شد.

علی دایی، ایران (۱۴۹ بازی و ۱۰۹ گل)
بدون تردید هیچ بازیکنی در جهان به اندازه فرانک لبوف ملی پوش فرانسوی تیم چلسی، علی دایی را نمی شناسد و البته هیچگاه کابوس بازی برابر علی دایی را از یاد نخواهد برد. در مرحله گروهی رقابت های لیگ قهرمانان فصل ۲۰۰۰-۹۹، دو تیم هرتا برلین آلمان و چلسی انگلیس به مصاف هم رفتند؛ علی دایی مهاجم تیم ملی ایران، و رکورددار گل زده ملی در جهان، چنان بلایی بر سر فرانک لبوف فرانسوی آورد که بازیکن فرانسوی تا پایان عمر اتفاقات این بازی و به ویژه بازیکنی به نام علی دایی را از یاد نخواهد برد. دایی یکبار بالاتر از لبوف با ضربه سر برای هرتا گلزنی کرد و در صحنه گل دوم هم، در یک لحظه از غفلت لبوف نهایت بهره را برد و از میانه میدان توپ را از زیر پای لبوف بیرون کشید و با ظرافت خاصی توپ را وارد دروازه چلسی کرد. در طول ۹۰ دقیقه بازی، دایی چنان عملکرد فوق العاده ای داشت که دنیا را به چشمان لبوف تیره و تار کرده بود. علی دایی بین سال های ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۶ در تیم ملی ایران توپ زد. وی ۱۴۹ بار با پیراهن ایران به میدان رفت و ۱۰۹ گل برای تیم کشورش به ثمر رساند و با این تعداد گل، او رکوددار گل های زده ملی در سطح جهان شناخته شد. دایی دو بار سابقه زدن چهار گل در یک مسابقه را دارد؛ یکبار در برابر کره جنوبی در جام ملتهای آسیا در امارات و یکبار هم در مرحله انتخابی جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان در برابر لائوس. گرچه دایی آقای گل جهان شناخته می شود، اما در دو دوره جام های جهانی ۱۹۹۸ فرانسه و ۲۰۰۶ آلمان، موفق به گلزنی برای ایران نشد. به جز گل هایی که این بازیکن به ثمر رسانده، دو پاس گل تاریخی و ماندگار را هم به نام خود ثبت کرده است؛ اولی در بازی پلی آف جام جهانی ۱۹۹۸ که پاسی را پشت مدافعان برای خداداد عزیزی ارسال و این بازیکن هم با زدن گل دوم، مقدمات حضور ایران در جام جهانی را فراهم کرد؛ اما پاس گل دوم در بازی برابر آمریکا در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه بود که پاس بسیار عالی را پشت مدافعان ایالات متحده برای مهدی مهدوی کیا فرستاد و این بازیکن جوان هم قدر این فرصت را دانست و گل دوم ایرانیها را به ثمر رساند. با همین گل ایران موفق به شکست آمریکا شد تا تنها پیروزی خود در جام های جهانی را به ثبت برساند.
آقای رونی، حالا باز هم حرفی برای گفتن باقی مانده یا نه!!!