گریزمان، زیبایی یک فرانسه زمخت

2 گل گریزمان به آلمان، پایانی بود بر سلطه 8 ساله فوتبال اسپانیا و آلمان بر فوتبال اروپا و جهان. آلمان شاید توسط فرانسه مغلوب شد اما شخصیت و شکوهش دست نخورده باقی ماند.
به گزارش پایگاه خبری طوفان زرد و به نقل از ورزش سه، این فرانسه نبود بلکه گریزمان بود که به تسلط اسپانیا و آلمان بر فوتبال دنیا خاتمه داد. همه چیز از یورو 2008 شروع شد و قهرمانی اسپانیا. موفقیتی که در جام جهانی 2010 و یورو 2012 نیز تداوم داشت. سپس نوبت به آلمان رسید تا در جام جهانی 2014 قهرمان شود.
نکته جالب، سبک و فلسفه بازی بسیار نزدیک این دو کشور بود. فوتبالی هجومی مبتنی بر مالکیت توپ. نمایشی زیبا و جذاب اما با تسلطی آهنین بر حریف. البته هم اسپانیا و هم آلمان، امسال یک مشکل مشترک داشتند و آن هم به کمبود مهاجم تمام کننده مربوط می شد.
اسپانیا پس از تورس و ویا دیگر نتوانست جایگزینانی در حد آنها پیدا کند و آلمان نیز پس از جدایی کلوزه. در یورو 2016، اسپانیا و آلمان از گارانتی لازم در فاز تهاجمی بی بهره بودند. موراتا در اسپانیا و گومز در آلمان بیش از اندازه تنها بودند.
دو شب پیش گریزمان که شاید به لحاظ سبک فوتبالی کاملا مناسب آلمان ها باشد تا فرانسه، ستاره اول بازی بود. او با زیرکی خاص خود در همه روزنه های خالی دفاعی ژرمن ها حضور داشت و فرانسه که چشم به ضد حملات داشت و در نیمه زمین خود خیمه زده بود، بهترین راه حل بازی را در رساندن توپ به او می دید.
گریزمان مقابل آلمان به ظاهر یک سراب اما در عمل یک واقعیت بود. هر حرکت و فعل و انفعال او باعث ایجاد یک موقعیت گل روی دروازه نویر می شد. او برای این فرانسه مثل یک معجزه بود و هست؛ یک موهبت برای تیمی که سعی داشت بسته و متمرکز بازی کند.

فرانسه
فرانسه از لحاظ فوتبالی بر آلمان پیروز نشد. فرانسه مبتنی بر همان سیستمی بازی می کند که سال های پرافتخار 98 و 2000 حاکم بر این تیم بود اما زیبایی و وقار آن تیم را ندارد.
اتکا به قدرت فیزیکی هافبک هایی چون پوگبا، متوئیدی و سیسوکو و نیز ژیرو در خط حمله و چشم داشتن به کلاس و تکنیک خیره کننده گریزمان و نیز پایت در باکس تهاجمی آلمان، از رموز موفقیت تیم دشان بود. پایت و گریزمان بی شباهت به زیدان و هانری در دهه 90 و اوایل قرن جدید نیستند و بخش اعظمی از موقعیت های گل فرانسه روی حرکات این دو بازیکن خلق می شود.
فرانسه 98 دو بال کناری به نام های تورام و لیزارازو داشت که قابل مقایسه با دو بال کناری فعلی این تیم یعنی سانیا و اورا نیستند. آن دو به قدری در فاز تهاجمی و دفاعی فعال بودند و می دویدند که شاید تا سال ها همانندشان در فوتبال فرانسه دیده نشود.
این فرانسه تیمی است که قابلیت بهتر شدن را دارد اما بعید است بتواند تاثیری همچون فرانسه زیدان و تیری هانری بر فوتبال دنیا بگذارد.فرانسه در یورو 2016 تا قبل از نیمه نهایی به ندرت فوتبالی شایسته یک تیم قهرمان به نمایش گذاشته بود. به جرات می توان گفت که تنها زیبایی این فرانسه زمخت و خشن، گریزمان است و با کمی فاصله پایت.

آلمان
شکست آلمان برابر فرانسه چیزی را عوض نمی کند. آلمان برابر هر تیمی مثل یک کوه اورست است، توجه داشته باشید که برابر هر تیمی در دنیا با هر قدرت و تاریخچه ای. آلمان یورو 2016، شیک تر از آلمان سال 72 با نتزر و بکن بائر بود و از لحاظ شکل بازی نیز با صلابت تر از حتی آلمان قهرمان جهان سال 90.
تحول آلمان ها با کلینزمان از سال 2006 شروع شد و در تمام سال های اخیر؛ آلمان فوتبالی زیبا و شاعرانه را به نمایش گذاشته است. نمی توان لو و شاگردانش را بخاطر شکست برابر فرانسه سرزنش کرد. آنها کنترل بازی را در اختیار داشتند و در موقعیت های گل نیز بسیار برتر از میزبان بودند اما شاید آلمان، تاوان پایبندی زیادش به یکسری سلسله مراتب ها را دارد و از همانجایی ضربه خورد که کسی تصورش را نمی کرد.
شواینی در دیداری فیکس آلمان بود که شاید نباید می بود. او به اقتضای سن، دیگر تیزهوشی و تحرک سابق را ندارد. او در یک نبرد هوایی مرتکب خطای هندی شد که چند سال پیش امکان نداشت از او ببینیم. همان پنالتی که توسط گریزمان به گل تبدیل شد، فرانسه را در مسیر پیروزی قرار داد.
در نبود گومز، آلمان هیچ بازیکنی شبیه به کلوزه در فاز تهاجمی خود نداشت و در نهایت بازی را به فرانسه باخت. آلمان نه هویت و شکوهش که تنها نتیجه را به فرانسه باخت.

سانتیاگو سگورولا: آ.اس
ترجمه: رضا سیف