قسمت پنجم؛ ناجی ویسی... سلام هوادار!

اولین مساوی تیممان در فولادشهر با سرمربی گری ویسی... از رونمایی خانگی احسان تا تقابل سپاهان و رحمان... تعطیلات گذشتند و انتظار هماهنگی بیشتری داشتیم از طلایی هایمان... چه موقعیت هایی که تغذیه نشدند تا کمی سرنوشت بازی مایل تر شود...
احسانمان که کاپیتان باشد؛ دلمان قرص است که به زمانش بمب نقل و انتقالات منفجر شود؛ طوفان به پا کند و آرامش بخشد... حاج صفیمان یک نفر بود و همه جا حضورش پا برجا...
ویسی مان هم میداند که افت برای بزرگترین بازیکن دنیا هم اتفاق می افتد و این امر عادی است برای فابرگاسمان....
وقتی رسولمان، پیک رسان خوبی برای موقعیت سازی باشد؛ لحظه ها ثانیه شمار پیروزی های پر گل می شود...
موسی، سرو بلند قامتمان که گام های آماده اش را بر میدارد؛ گویی مهری در میدان تردیدهایم می زند مهری برای اعتماد بیشتر...
محرز است گل خوردن در بازی ها... هیچ چیز ثابت نیست و یک تیم نمی تواند همیشه و هرگاه پیروز میدان باشد و این ناهمواری هاست که راه قهرمانی را هموار تر خواهد کرد، غرورمان را شکسته و تلاشمان را می سازد...
ما لی را بهتر خواهیم دید او جواب حمایت هایمان را داده است در پیروزی ها... چراکه سنگربان همیشه طلایی ماست...
زردپوشانم ارتشی زرد دارند که با حوصله چونان کوهی حمایت می کنند و پیش می روند...
راستی تا فکرش را به یاد دارم بگویم چقدر جوانمردانه ندای مدد جویی تان آرام بخش بود و چه قدر شناس هستید که یار دیرین سپاهانمان را از همان آغازین تشویق کردید... براستی هواداران سپاهان ناب و دست نیافتنی هستند...
میدانم حقمان باخت نبود برای هدف قهرمانی باید جنگید؛ مقاومت کرد و فرصت حمله را ساخت...
از عصبانیت ویسی و شرمندگی طلایی دلانمان با خبریم...
هواداران معمولی نیستیم بلکه ما طلاییم، خاص و با ارزش... غرشمان تنها تقدیم یک دنیا عشق سپاهانی است...
حالا کمی که از تشویق همیشگی 4 طلایی بگذریم و حمایت های مستدام یک ملت سپاهانی... به لحظه ی اندیشه های هدف دار گواردیولای مان که هفته های گذشته به آن اعتماد کردیم می رسیم...
تعویض طلایی پاپی که ناجی ویسی مان شد... گوشه دروازه چه شیرین ارتعاش یافت وقتی قلبمان لرزید... امید پژمرده مان چه ناگهانی و خودکار سر حال آمد و چه با غرور از انتخابم برای هزارمین بار خشنود گشتم...
حسین طلاییمان با هفت گام مصممش احمدی را از استواری تکان داد تا کلین شیت او را بر هم زند...
در بازی، شانس برایمان معنا نداشت آن هنگام که علیمحمدی شوت کرد و آن کروی سرنوشت ساز از آغوش دروازه رهایی جست...
آرامش سکوها دائما حس خوش هواداری است که طمانینه و عاشقانه دعا می کنند... زیبایی دعاهایتان پا برجا...
دل می دهیم، عشق میگیریم، ایمان می آوریم به سپاهانمان و این سه حرف (د _ ع _ ا) تنها در قلب یک طلایی دل است...
بازهم حمایت می کنیم همراه اعتماد به ویسی... و می دانیم او صلاحمان را بیشتر می داند...
سر تعظیم فرود می آوریم بر وجود همیشه نیرومندتان...
به امید سومین پیروزی تیممان برابر ماشین سازی تبریز...
ما فردای هر بازی با شما هستیم، پس...
سلام هوادار...