فراموششان نکنیم!

بازیکنان از پیراهنشان هویت می گیرند و پیراهن ها از اسطوره ها ! این تمام رویاپردازی فوتبالیستی است که از روز نخست تا آویختن استوک ها در ذهن مرور می کند. با حساب سال های نوجوانی، بیست سال بازی کردن روی چمن سبز تبعیض و بی عدالتی طاقت فرساست... آن هم در باشگاه بزرگی مثل سپاهان که عنوان «شهرستانی» بر پیشانی اش داغ زده اند؛ جایی که جان سخت ها دوام آورده اند و اسطوره شدند و حالا او دوام آورده!

حسین تکنیک والایی نداشت. اما دریبل های ریز فوتسالی او در سبزی چمن خودنمایی می کرد! کفش طلا نگرفت. بهترین پاسور لیگ هم نشد اما در تمام جامهایی که نسل طلایی سپاهان بالا برد هنرنمایی کرد. او تنها بازمانده اخلاق از تنها نسل خلاق سپاهان بود!

همه جابجایی هایی که حسین در گذر سپاهان تجربه کرده بود نشان از انعطاف و توازن او بود. بیشتر از نگاه فردی، روحیه تیمی پاپی، او را پای ثابت شش یا هفت نگرش متفاوت سرمربی داخلی و خارجی کرد. حسین برای سپاهان شماره 30 به تن کرد. بعدها شماره 15 خود را به امید ابراهمی داد. در مقطعی که عمادرضا نبود دوباره 7 پوشید و وقتی که با آرش افشین همبازی شد شماره 10 را به او بخشید تا آرش قول آقای گلی بدهد. اولین پاس گل فصل را هم به او داد. بعدها در غیاب اسطوره ، امانت دار کودکان سندروم دان شد. دیوار خط دفاعی سپاهان بدون هادی عقیلی فروریخت اما دیوار 47 بی اسطوره نماند. این دقیقا همان تفاوت حسین با هر بازیکن دیگری بود. تنها تفاوتش اما نه! برای بازوبند هم قصه به همین منوال گذشت. سابقه او بیشتر بود اما از امید ابراهیمی تا احسان حاج صفی، رسول نویدکیا تا جلال الدین علی محمدی، و این اواخر مهدی کیانی وارث بازوبندی بودند که یادگار کاپیتان محرم بود! نه مصاحبه نه فیسبوک و نه اینستاگرام! هیچ حاشیه مفید و غیر مفیدی برای او با «سپاهان» هم اندازه نبود!
با عبور از روزهای تاریک سپاهان او شوالیه تاریکی شد. یک شب قبل از شروع نیم فصل دومی که سپاهان پر بود از بازیکنان بلااستفاده، حسین از لیست سپاهان کنار کشید. با این دیدگاه که قرار است به سپاهان کمک کند؛ یک روز با حضورش، یک روز هم طوری دیگر! با این عشق که هر بهانه ای را برای عدم موفقیت سپاهان بگیرد و با این وعده که به او قول دادند فصل بعد، دوباره به خانه باز می گردد. با قراردادی احتمالا سفید!

قرارداد حسین اگر با سپاهان سفید نباشد با هوادارانش «سفید» هست. برای هوادارانی که بازی و اخلاق او را به یاد دارند تعصب و اعتقاد او محرز است. هنوز هم نام حسین پاپی در بزرگترین کری خوانی های ما نقش دارد. در هتریک قهرمانی ، در جام باشگاه های جهان، در پاس گلی که برای محمود کریمی لقب «آتیش پاره» و برای ما «شب رویایی» ساخت. نام او در تصاحب همه جام هایی که در یک اتاقک شیشه ای، آن روبروی درب ورودی باشگاه محبوس شده اند می درخشد. همنام با خدایگان عشق و فوتبال و هرچه که داریم. حسین تا ابد نه، اما سپاهان تا ابد به امثال او نیاز دارد. فراموششان نکنیم!